Wil je me lijmen als ik breek?

Hoe stoer ik de afgelopen periode ook was, zo klein voelde ik mij nu. Ik was bang voor het onbekende. Er was al zoveel over geschreven, zoveel vrouwen die het hebben overleefd maar wat zou mijn eigen ervaring zijn? Zou het juist zo heftig zijn dat ik het gevoel krijg het nauwelijks te overleven of vind ook ik het wel meevallen? Hoeveel boeken ik ook las, hoeveel gesprekken ik ook voerde en hoeveel informatie ik ook verslond, ik wist dat ik het mee moest maken. Vandaag was het mijn dag.

Gisteravond nam ik het eerste tabletje in om heerlijk te kunnen slapen en rustig te worden. Het was een korte nacht maar ik heb geslapen als een roosje. In alle vroegte bereidde ik mij voor. Een uur voor de punctie nam ik een pijnstiller zoals voorgeschreven. Niet veel later reden we naar het ziekenhuis. Even was ik bang dat ik het niet aandurfde. Dat de angst zou overwinnen. De liefdevolle blik van 'Moffel' liet mij groeien. Hij was net zo gespannen maar tegelijkertijd waren we er voor elkaar. De papieren werden in orde gemaakt en de voorbereidingen werden getroffen.

Niet veel later lag ik in het kamertje. Het kamertje waar al zoveel vrouwen pijn hebben ondergaan voor hun wens. Ze hebben het overleefd en nu was het mijn beurt. Een hele lieve verpleegster trof allerlei voorbereidingen en checkte de formaliteit voordat de arts en een vrouw van het lab konden beginnen. Ik kreeg een infuusje, mijn zuurstof werd gemeten, mijn bloeddruk en zo ook mijn hartslag. Het moment was daar. Aan de ene kant zat mijn lieve 'Moffel' en aan de andere kant de verpleegster. Eerst werd ik schoongemaakt. Een raar gevoel maar niet pijnlijk. Voordat we echt konden beginnen moest er nog een echo gemaakt worden. Gelukkig zaten ze er nog! De punctie kon doorgaan. Nu werd ik toch wel iets gespannen.

Via het infuusje kreeg ik nu een soort van roesje. Ik werd warm en iets wat benauwd bij mijn keel. Ik liet het gebeuren. Het was goed. De verpleegster was zo lief. Ze hielp mij te ontspannen. Iedereen werd er ontspannend van. Er ging een hele lange naald naar binnen. Ik sloot mijn ogen. Daar was de eerste prik. De meest pijnlijke. Het voelde heel vreemd. Ik kan het nergens mee vergelijken. De tranen rolde over mijn wangen. Niet dat het zo zeer deed maar het was alles bij elkaar. Ze vonden dat ik het erg goed deed. Ik gaf geen kick. De ene eierstok was al klaar. Mijn andere eierstok werkte niet mee. Dat was pijnlijk maar nog wel te dragen. Het was even wroeten en zo raakte hij ook een bloedvaatje. Ik begon te bloeden. Gelukkig was ik klaar en werd ik nog even geholpen aan het bloedvaatje.

Ik werd naar een ander kamertje gebracht. Met een warme kruik op de buik en een deken over mij heen lag ik te wachten op de uitslag. Ik mocht wat drinken en eten om vervolgens nog wat pijnstilling te krijgen. Langzaam voelde ik het roesje uit mijn lichaam glijden. Niet veel later kregen we te horen dat er zes eitjes zijn gevonden en dat 'Moffel' tien miljoen zaadcellen had geproduceerd. De eerste glimlach verscheen er op mijn gezicht. Ook 'Moffel' was apetrots. We moesten nog even blijven. Na anderhalf uur na de punctie verlieten we het ziekenhuis

Eenmaal thuis te zijn gekomen ben ik begonnen met heel veel water te drinken. Ik was moe, helemaal op. Ik heb dan ook een heel lang middagdutje gedaan. Helaas zijn we er nog niet. Morgen worden we gebeld om te horen hoe de eitjes het met de zaadjes doen. Of er een embryo is ontstaan en hoeveel. Als alles goed gaat vind woensdag de terugplaatsing plaats. Vanmiddag ben ik begonnen met twee bolletjes Utrogestan en vanavond breng ik er nog twee in. Ik ben gewaarschuwd voor de kliederboel. Voor nu doe ik het rustig aan. Mijn lichaam heeft een flinke klap gehad.

*****************************************

Maar als ik mezelf geen bescherming meer bied

Als ik dreig op te geven ook al zie je het niet

Blijf je dan hier?

Als ik je zachtjes smeek

Om me te lijmen als ik breek?